شهداء

شهید محمد آرمان سال ۱۳۴۳ در شهرستان جیرفت به دنیا آمد. محمد سومین فرزند خانواده بود. او هنوز دوران تحصیل ابتدایی را در جیرفت به پایان نبرده بود که سایه پدر برای همیشه از سرش رخت بربست.

او کار را با تحصیل گره زده بود تا نان آور کوچکی برای خانواده‌اش باشد. علاقه خاصی به ورزش کشتی داشت، شور شیرین انقلاب در رگ شهرها و روستاها جاری شد. محمد که در آرزوی چنین روزهایی بود، تمام تلاش و قدرت خود را در مبارزه با سلسله پادشاهی پهلوی گذاشت.

وقتی چراغ پر نور انقلاب بر بام ایران زمین روشن شد، محمد به یکی از آرزوهایش رسیده بود. او در سال اول دبیرستان بود که تانک‌ها و هواپیماهای عراقی، زمین و آسمان ایران را آلوده کردند. آن روزها محمد به سرعت خود را به خطوط نبرد رساند. تدبیر، کارآیی و اقتدار او در انجام مأموریت‌های جنگ، از این نیروی ساده بسیجی فرمانده‌ای لایق ساخت که پیچیده‌ترین مسایل جنگ را با درایت و دلسوزی باز می‌کرد. به همین خاطر مهندسی جنگ لشگر ۴۱ ثارالله به واسطه فرماندهی مانند او خالق دلاوری‌های به یادماندنی است.

سرانجام هفتم آذر ماه ۱۳۶۶ محمد بر اثر اصابت گلوله تانک به لقای پروردگارش نایل شد. تلاطم آب‌های جزیره مجنون آخرین گهواره این فرزند جنگ است. او در لابه‌لای گلبرگ‌های شقایق آرام گرفت تا فرشته‌ها تصویر او را در آیینه آسمان تماشا کنند. مزار پاک و مطهرش در گلزار شهدای جیرفت قرار دارد. روحش شاد و راهش پر رهرو باد.

گوشه ای از خاطرات جهادگر شهید سردار محمد آرمان (به نقل همسر شهید)‌:

هنوز مدت زيادي از ازدواجمان نگذشته بود که به شدت مجروح شد و به پشت جبهه برگشت، پدرم مي‏ گويد: ساعت دو شب بود که ديدم يک نفر در منزل را مي‏ کوبد.

وقتي در را باز کردم، ديدم يک لندکروز سپاه جلوي در ايستاده است، محمد جلوي ماشين نشسته بود با دلهره گفتم: چي شده؟!

راننده گفت: چيزي نيست! محمد ترکش خورده است! پدرم و راننده کمک کردند و او را آوردند خانه، در آن حال، دايم زير لب صلوات مي‏ فرستاد و ذکر مي‏خواند روحيه‏ي قوي و شجاعانه‏اي داشت.

يکي دو روز بعد، یکی از اقوام فامیل براي ملاقات محمد آمده بود او با ديدن سر و صورت باند پيچي شده‏ي محمد، دلش به شدت گرفت و موقعي که مي‏ خواست پيشاني محمد را ببوسد، اشک‏هايش روي صورت محمد ريخت، محمد بيدار شد و گفت: سلام بي‏بي! پيرزن در حالي که مي ‏گريست گفت: کاکا! تو خيلي زخمي هستي! جاي سالم براي خودت نگذاشتي.

محمد خنده ‏اي کرد و گفت: بي‏بي جان؛ مرا مي‏بايست توي پلاستيک مي‏آوردند- يعني شهيد مي ‏شدم ـ حالا هم که خودم آمده‏ام، ناراحت هستي؟! پيرزن، دوباره پيشاني‏ اش را بوسيد و گفت: بيا و مدتي از جبهه دست بکش تا حالت کاملاً خوب شود.

محمد گفت: محال است بي‏بي، تا به آرزويم نرسم، جبهه را ترک نمي ‏کنم، يکي ديگر از بستگان هم که به ملاقات او آمده بودند، اظهار ناراحتي مي‏ کرد و اشک مي‏ريخت، محمد براي آنکه او را از آن حالت خارج کند، با شوخي گفت: حالا ناراحت نباش. وقتي شهيد شدم مي‏گويم که يک قالي نفيس به تو بدهند که اينقدر آه و زاري نکني!

آن روزها دايم مي‏خنديد، او به ترکش‏هايي که بدنش را سوراخ سوراخ کرده بودند، مي‌خنديد، او تــرکــش‌‏ها را به مـــسخره گرفته بود…